Ta zupa była na naszym bożonarodzeniowym stole zawsze. Okraszona opowieściami babci, która szukała jej smaku w dziecięcej pamięci budziła zdziwienie gości. Kompot z suszu brzmiał znajomo, ale zupa? Niektórym uparcie trudno było taki duet zaakceptować. Ja bez niej nie wyobrażam sobie grudniowych świąt. Przez lata przyglądałam się, jak powstaje, teraz od siebie dodaję nutę cynamonu, wzmacniam ziarnami wanilii i odrobiną kardamonu. Usunęłam z niej  za to słodką śmietanę. Zupa jest bardzo bożonarodzeniowa, pachnie korzennymi przyprawami i najcieplejszym, bo wielopokoleniowym, rodzinnym wspomnieniem.  

Wrześniowy tydzień spędziłam nad morzem. W jednej z miejscowości odkryłam niepozorną tawernę, a w niej kucharza, którzy dekadę życia spędził na kutrze. Z nostalgią wspominał poranne połowy i z  dumą podkreślał swoje umięjętności oprawiania ryby. Nie przekadzały mu w tym spore ilości wypijanego piwa:) Serowowana u niego ryba była jedną z najlepszych, jakie jadłam. Dałam się namówić nawet na flądrę, w której zwykle przeszkadzają mi ości. Każde popołudnie zaczynałam jednak  od zupy. Gotowanej na bulionie, ze świeżymi warzywami. W domu udało mi się odtworzyć jej aromat.

Przyznaję - nie rozumiem niechęci demonstrowanej wobec zup owocowych. Dla mnie takie chłodniki są kwintesencją wakacyjnych obiadów. Zjadam z przyjemnością w każdej postaci, z każdych owoców. Absolutnym letnim  numerem jeden jest   dla mnie jednak zupa wiśniowa. Zagęszczona waniliowym budyniem, oprószona cynamonem. Zróbcie, spróbujcie, oceńcie. I zakochajcie się na zabój:)