Francuskie naleśniki

Zatrzymałam się na dłużej przy  francuskiej filmowej opowieści o Daniele Mazet-Delpeuch. Właścicielce niewielkiej gospody w Perigord, której  nagle świat wywrócił się do góry nogami. Ze swojej skromnej kuchni trafiła do tej najbardziej wykwintej  – w  Pałacu Elizejskim, by przez  prawie dwa lata osobiście gotować dla   prezydenta François Mitteranda.  Mistrzowsko  przyrządzała  foie gras. I mawiała, że  gotowanie dodaje siły, a ona  powoduje, że uszczęśliwia się  ludzi jedzeniem. Jakie to prawdziwe:)

Niebo w gębie jest apetyczne, obrazy  tworzonych  na miarę francuskiego gustu posiłków wykonane prefekcyjnie. Każde nowe połącznie testowane bez końca. Skromność nie jest ideą tej kuchni. Tylko smak. Gdy potrzeba pudełka czarnych trufli przyjeżdzają pociągiem z najodleglejszego zakątka kraju. Mnie ta francuska podróż poniosła ku naleśnikom. Tym delikatnym, cieniutkim niczym papier, oferowanych na każdym rogu paryskich uliczek.

Najlepsze są z likierem pomarańczowym albo cydrem, podpalane, podane w towarzystwie płomienia. Ten kunszt zostawiam urokliwym knajpkom z Montmarte. Sama miałam odwagę zrobić jedynie naleśniki musnięte czekoladą i malinami.

Składniki:

na 8 nalesników –  powinny być bardzo cienkie.

Podawać oprószone płatkami migdałów.

Film Niebo w Gębie już niebawem pojawi się na DVD. Polecam, tym których francuska kuchnia inspiruje. Sama opowieść o rywalizacji i przebiegłości w podziemiach Pałacu Elizejskiego jest nieco mdła, ale kuchenne zakamarki bardzo kuszące.